Loc 122 van Stichting Stoomtrein Goes Borsele

Locomotor 122 maakt deel uit van de serie 120-130, die in 1931 werd gebouwd door Werkspoor in Amsterdam. De serie was identiek aan de eerdere reeks, de 103-119, die gebouwd waren door Schwartzkopff in Berlijn. De aandrijving geschiedde met een benzinemotor, die via een tandwielkast de beide assen aandreef. Na haar NS-tijd, die rond 1949 eindigde, werd ze verkocht aan Spoorijzer in Delft. Spoorijzer verbouwde in totaal 11 locomotoren van deze serie, waarbij de 122 voorzien werd van een driecilinder dieselmotor van General Motors (Detroit Diesel 3-71). De tandwielkast bleef gehandhaafd, wel kwam er een vertragingskast tussen de motor en de tandwielkast te liggen. Ze werd samen met de 146 aan Shell Pernis verkocht en deed daar een tijdlang dienst op het eigen terrein. Van daaruit belandde de 122 uiteindelijk in het Belgische Moerbeke, waar ze tot in de jaren ’90 dienstdeed bij de Suikerfabriek Vlaanderen.

De Stichting de Locomotor vond de 122 daar en vertrouwde haar begin jaren 2000 toe aan de Stoomtrein Goes-Borsele. Daar werd de restauratie uiteindelijk mogelijk dankzij bijdragen van het Prins Bernhard Cultuurfonds en het VSB Fonds. Bij de restauratie, die begin 2014 werd afgerond, is de locomotor teruggebracht in de toestand van 1935. Daarvoor is gekozen omdat die uitvoering iets meer aankleding kent dan de erg kale afleveringstoestand. Voorbeelden zijn de lantaarnijzers aan het machinistenhuis of het rolgordijn voorop de motorhuif, die bij aflevering niet aanwezig waren. Meest in het oog springend is wellicht de fraaie grasgroene kleurstelling, die NS toepaste in de periode 1925-1931. Verder zijn de automatische koppeling zeer attractief, hoewel ze in de praktijk niet altijd handig blijken te werken.

Bij de restauratie is de opbouw vrijwel volledig vernieuwd. De aandrijving zoals die bij Spoorijzer werd aangebracht, is volledig gehandhaafd. De 122 wordt bij de SGB gebruikt op speciale dagen of om de stoomlocomotief ’s morgens voor de dienst naar buiten te rijden.